Γαϊδούρια και κόμματα

Γράφει η Σοφία Μούτσου 

Συζητώντας και σχολιάζοντας την τρέχουσα πολιτική, τα κόμματα και αποκόμματα, τους βρασμούς και αναβρασμούς, μου ήρθε στο νου αυτό το πολύ ωραίο που άκουσα από τον αγαπητό φίλο Βασίλη Χατζόπουλο.....

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
Στο δρόμο που πήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;».
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης.
«Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως… ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στο δάσκαλο τη στιχομυθία.
«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή στον πίνακα, τον Σήφη, και του είπε να γράψει τη φράση: Ο επιθεωρητής είπε, ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι.
Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;».
«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;».
«Ο επιθεωρητής, κύριε».
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Βάλε ακόμα ένα κόμμα».
Ο επιθεωρητής, είπε ο δάσκαλος, είναι γαϊδούρι.
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;».
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;»
«Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει: «Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο»!
Στις μέρες μας, ο Σήφης, παππούς πλέον, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση άκουγε για νέες μειώσεις στις συντάξεις και μονολογεί:
-Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο το δάσκαλο να μας λέει:«Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!»
Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε."

Το δικό μου σχόλιο : " Ενα λάθος κόμμα μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να σου κόψει δύο πράγματα ... την όρεξη και το γέλιο !!! "

Ο κατά Λιβάνη Ρομπέν των Δασών ..... Κουφοντίνας

Μόσχα Χατζηνικολή

Ενα κείμενο που θα συζητηθεί ! Απλά και λογικά η Μόσχα Χατζηνικολή ανατέμνει την πραγματικότητα και διερωτάται "μα απ' όλο το κείμενο ο Λιβάνης αυτό βρήκε να διαφημίσει;" 
Κάνουμε τον Κουφοντίνα Ρομπέν των Δασών; 

Γράφει η Μόσχα Χατζηνικολή

Σχετικά με το ντόρο που έχει γίνει για το βιβλίο του Κουφοντίνα και τις εκδόσεις Λιβάνη:
Σαφώς και είμαι υπέρ της ελευθεροτυπίας, της απρόσκοπτης διακίνησης ιδεών και του πλουραλισμού αλλά θα ήθελα ν'αναφέρω κάποιους προβληματισμούς μου.
Όταν μπήκα στη σελίδα του Λιβάνη που διαφήμιζε το εν λόγω βιβλίο το εξώφυλλο αλλά και το απόσπασμα που διάλεξε να δημοσιεύσει με παρότρυνε να σκεφτώ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδεολόγους αριστερής προέλευσης  με αντιστασιακούς που ως άλλοι πατριώτες της Εθνικής Αντίστασης στη Κατοχή πολεμούν τον εχθρό με ηρωισμό και αυτοθυσία και παίζουν κλεφτοπόλεμο με την αστυνομία:
"...ο αστυνομικός με το αυτόματο έτοιμος να ρίξει. Θα μας χτυπούσε, θα χτυπούσε και τον συγκεντρωμένο κόσμο πίσω μας. Έριξα τη χειροβομβίδα εκεί για να λουφάξει. Ανάμεσά τους. Εκεί δεν υπήρχε κόσμος, δε κινδύνευε κανένας, μόνο οι αστυνομικοί τραυματίστηκαν ..... μπροστά ήταν ένα παλιό ταξί. Βγάλαμε τον πελάτη του. Βγάλαμε τον ταξιτζή. "μια στιγμή να πάρω τις εισπράξεις". "Καλά, πάρ'τες".......
Εσείς τι καταλάβατε; Οι κακοί μπάτσοι που σκασίλα τους αν σκοτώνονταν αθώοι και οι καλοί, που προστάτεψαν τον άμαχο πληθυσμό και που ως άλλοι Ρομπέν των δασών έδωσαν και την είσπραξη στον βιοπαλαιστή ταξιτζή !!! Δεν φαντάζουν πραγματικά στα μάτια ενός νεαρού σαν τους πρωταγωνιστές - μάγκες αστυνομικών ταινιών τα παλικάρια με τον δικό τους κώδικα τιμής;
Δεν πρόκειται να διαβάσω αυτό το βιβλίο γιατί δεν μ'ενδιαφέρει η άποψη ενός εκ πεποιθήσεως εγκληματία αλλά ο Λιβάνης που το διάβασε απ'όλο το περιεχόμενο αυτό το απόσπασμα διάλεξε να δημοσιεύσει για να το διαφημίσει; Αυτό που είναι έτσι γραμμένο ώστε το μυαλό όποιου το διαβάσει σε συνδυασμό και με το εξώφυλλο να πάει κατ'ευθείαν σε ήρωες που μάχονται για ελευθερία ενάντια στον κατακτητή και όχι σε δολοφόνους που χτυπούσαν ύπουλα και πισώπλατα;

Γιατί, ας πούμε, να μη δημοσιεύσει ως διαφήμιση το απόσπασμα που αναφέρεται στις λεπτομέρειες της δολοφονίας του 26άχρονου αστυνομικού Γιάννη Βάρη; Μήπως γιατί ήταν ένας απλός, άσημος αστυνομικός και όχι μεγαλοεκδότης ή επιχειρηματίας και θα στρεφόταν η κοινή γνώμη εναντίον του Κουφοντίνα; Δηλαδή, αν εκδώσει βιβλίο με τ' απομνημονεύματα κάποιου κατά συρροή δολοφόνου, που να περιγράφει πώς τεμάχισε το πτώμα θα διαλέξει για τη διαφήμιση απόσπασμα που θα βγάζει συμπάθεια και οίκτο για τον εγκληματία και τα τυχόν τραύματα της παιδικής του ηλικίας;
Ή, για να το πιάσουμε πολιτικά, όταν θα εκδώσει τα απομνημονεύματα ενός Ναζί που καταρρίπτει τον "μύθο" του Ολοκαυτώματος και προβάλλει το χιτλερικό ιδεώδες θα βάλει ως διαφημιστικό κάποιο απόσπασμα, που να τονίζεται η υπεροχή της Αρίας φυλής;
Φυσικά, περιμένουμε να εκδώσει και τέτοια βιβλία και να δημοσιεύσει παρομοίου ύφους αποσπάσματα για να τα διαφημίσει γιατί .."ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη έχει αποδείξει τη πίστη του στον πλουραλισμό των ιδεολογικών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ρευμάτων"...
Εάν δεν τα εκδώσει αυτό σημαίνει είτε ότι διαλέγει μόνο αυτά με τα οποία συμπίπτουν οι απόψεις τους οπότε προφανώς θα συμφωνεί ιδεολογικά με την οργάνωση της 17 Νοέμβρη, είτε σκασίλα του για το περιεχόμενο αρκεί να τα οικονομήσει από τις πωλήσεις.

Δικαίωμά του και το ένα και το άλλο. Τότε όμως  τις υποκριτικές δηλώσεις περί πλουραλισμού και ελευθερίας έκφρασης τι τις θέλει;

Αραγε έχουμε πρόσωπο;

Τελευταία βραδιά της φετεινής Αποκριάς και η φίλη μου Μαίρη Ανδρέλλου με φιλοσοφική διάθεση έγραψε το δικό της "αιρετικό κείμενο" για το μασκάρεμα και τους μασκαράδες και ανατέμνει το δύσκολο χώρο της προσποίησης, κοινωνικής, πολιτικής, προσωπικής ....

Πρόσωπα και προσωπεία σ' ένα τρελλό χορό μέχρι θανάτου όπου πια δεν ξέρουμε ποιο είναι το προσωπείο και πόσο δικό μας είναι το πρόσωπο που φοράμε καθημερινά...

Γινόμαστε όλοι δύο σε ένα, πολλά σε ένα υποδυόμενοι ρόλους που διαρκώς μας απομακρύνουν από τον φυσικό μας ρόλο, αυτόν του ανθρώπου !

Ομορφο κείμενο !!!

"και φτάνει πια το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει" λέει ο Καβάφης....

Αυτό μου θύμισε το κείμενο της Μαίρης !!!


" Φορέστε το πραγματικό σας πρόσωπο. Κανείς δε θα σας αναγνωρίσει "
Mασκαρευόμαστε Πρόσωπα ? «Τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς· έτσι λέει το ημερολόγιο και έτσι πρέπει να είναι. Είναι ; Το τελευταίο ; Ή μήπως είναι ένα ακόμη μέσα στα πολλά του έτους ;
Παλιότερα ήταν ένα ξέδωμα, μια έκρηξη χαράς, μια εκτόνωση. Φορούσες τη μουτσούνα για να γίνεις άλλος, όχι ο καθημερινός· φορούσες τη μάσκα, την προσωπίδα, την περσόνα σου, το προσωπείο για να διαφοριστείς από το χτεσινό ή τον αυριανό εαυτό σου:
Τώρα, όμως, τα προσωπεία είναι καθημερινά. Όλοι κρύβονται κάθε μέρα πίσω από ένα προσωπείο. Προσωπείο χάρτινο, πέτσινο, λεκτικό, κομματικό, ιδεολογικό. Κανένας δεν δείχνει το πρόσωπό του.
Ύστερα είναι η μόδα που μας κυρίευσε τον τελευταίο καιρό. Όλοι κουκουλώνονται. Οι ληστές σκεπάζουν τα πρόσωπά τους με γάζες, με κάλτσες, με τσουβάλια. Οπλοφορούν και σκεπάζονται. Η διαμαρτυρία, ακόμη και η δικαιολογημένη, φορά και αυτή την κουκούλα της, απεχθάνεται το γυμνό πρόσωπο. Λες και η αλήθεια, η πικρή και η μαύρη αλήθεια, χρειάζεται την κάλυψη του ψεύδους για να γίνει πειστική.
Γι’ αυτό έλεγα μήπως πρέπει να αντιστρέψουμε τα πράγματα. Μήπως από δω και πέρα, αρχίζοντας από σήμερα, στις Απόκριες να κυκλοφορούμε χωρίς τις καθημερινές μας μάσκες με γυμνά πρόσωπα, με την αλήθεια στο φως.
Άλλωστε μια φορά το χρόνο ψευδόμαστε, υποκρινόμαστε πως είμαστε άλλοι. Μήπως τώρα που όλο τον χρόνο ψευδόμαστε και παριστάνουμε πως είμαστε κάτι άλλο από αυτό που μπορούμε και θέλουμε, πρέπει τις Απόκριες να μασκαρευόμαστε αυτό που είμαστε πραγματικά. Να αποκαλύπτουμε τον πραγματικό μας εαυτό, γυμνό και απροκάλυπτο;
Έτσι κι αλλιώς η Δευτέρα που έρχεται Καθαρά δεν είναι.
Δεν θα εγκαινιάσει καμιά νηστεία, καμιά αλλαγή στη ζωή, στη δίαιτα, στη συνείδηση. Θα είναι τόσο Καθαρά, όσο οι άλλες Δευτέρες που θα ακολουθήσουν.
Ας συμπεριφερθούμε, λοιπόν, αυτό το Σαββατοκύριακο πεντακάθαρα, πρώτα με τον εαυτό μας. Χωρίς μάσκες. 

Άραγε έχουμε πρόσωπο?

Καλό Μάρτη απ' τη Μόσχα

......................... όχι καλέ της Ρωσίας ... τη φίλη μου τη Μόσχα !!!

Η φίλη μου η Μόσχα Χατζηνικολή λοιπόν δεν γράφει απλώς ωραία. 
Γράφει έξυπνα και με χιούμορ αυθεντικό και πηγαίο. 
Και είναι από τα λίγα άτομα που ξέρω που πραγματικά απολαμβάνουν κάθε τι που κάνουν.............
Ααααα η Μόσχα επίσης είναι καρυστινή και φίλη της γιαγιάς μου της Κασσιανής. Τη διαβάζει ανελλιπώς και ξεκαρδίζεται με τις τρέλλες της και πολύ της το εκτιμώ αυτό της Μόσχας διότι η γιαγιά μου η Κασσιανή είναι γιαγιά μου κι, όσο να πεις, ένα σεβασμό της τον έχω. Και δύο δηλαδή μη σου πω. 
Τέλος πάντων μια που η γιαγιά μου η Κασσιανή ενεφανίσθη χτες κραδαίνοντας το περσινό της αριστούργημα με τον τίτλο "Τρελλάθηκες παιδάκι μου κοντομάνικο το Μάρτη" http://giagiakassiani.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html όπου έπρεπε υποχρεωτικώς να φορέσουμε μάρτη στο χέρι μη μας κάψει ο ήλιος και το οποίον αριστούργημα μπήκε πέρσι στα best of  και τους έβαλα πάλι χτες όλους να το ξαναδιαβάσουν και να το ξαναεμπεδώσουν απειλώντας τους ότι μετά θα τους εξετάσω στο εν λόγω αριστούργημα, τι να κάνει και η Μόσχα, ευγενής άνθρωπος και καλή κοπέλλα, το ξαναδιάβασε, ξαναξεκαρδίστηκε ως ώφειλε και μετά, επειδή δεν έχει το θεό της γενικώς, κάθησε κι έγραψε .... τα δικά της κι αυτή σαν καλή εγγονή μιας άλλης γιαγιάς, χαριτωμένης και πληθωρικής επίσης, της γιαγιάς Μόσχας, και μου έστειλε αυτό το όμορφο που ακολουθεί  ..........
Καλό μήνα λοιπόν από τη εγγονή και τη γιαγιά Μόσχα ..με φιλάκιαααααααααααααααα !!!!!!!!

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλη τη παρεούλα!!

Ξεσηκώθηκα απ'τη γιαγιά Κασσιανή και θυμήθηκα τα προβλήματα που είχα κι εγώ με του πειρασμού τη κλωστή του Μάρτη!!
Τότε που ήμουν παιδάκι, προ αμνημονεύτων ετών, δεν ξέραμε τούτα τα οικολογικά για ακτινοβολίες, για κουρελιασμένες ατμόσφαιρες, γεμάτες τρύπες (μα χάθηκε βελόνα και κλωστή να μπαλώσουνε το όζον, να μη γυρνάει με τρύπιο ρούχο??), για καρκινογόνα πράματα και όλα τα σχετικά!
Ήταν της μόδας το πολύ-πολύ μαυρισμένο δέρμα κι όλες οι κυρίες που σέβονταν τον εαυτό τους, καθόντουσαν με τις ώρες στον ήλιο και πασαλειβόντουσαν με λαδόξυδα και έδινε η μια στην άλλη συνταγές, για τα πιο δραστικά μαντζούνια,για να γίνουν σαν τη Ράκελ Γουέλς,στην ταινία του Τζέιμς Μποντ.
Η γιαγιά μου η Μόσχα ήταν όμως κάθετα αντίθετη σ'όλο αυτό γιατί πίστευε ότι οι αξιοπρεπείς κυρίες είναι αφράτες και άσπρες σαν το γάλα, αυτό που με μπούκωνε κάθε πρωί, γεμάτο με ψωμιά κι εγώ έκλαιγα και θύμωνα, γιατί το σιχαινόμουνα κι αυτή με στούπωνε και μου'λεγε ότι πρέπει να το φάω γιατί θα ψηλώσω κι εγώ έκανα τη καρδιά μου πέτρα, έκλεινα τη μύτη μου και τη ρημαδοέτρωγα τη παπάρα αλλά δεν ψήλωσα τελικά και ποτέ δεν κατάλαβα πού έκανε λάθος η γιαγιά κι έμεινα κοντή αφού και το γάλα μου έπινα και ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου ήταν ψηλοί κι όλοι έλεγαν,κρίμα το μπασμένο δεν έμοιασε στη λεβέντισσα τη μάνα της, αλλά όλοι έλεγαν ότι πήρα την φινέτσα και τη χαριτωμενιά της γιαγιάς μου της Μόσχας κι εγώ που πολύ την αγαπούσα τη γιαγιά χαιρόμουν που δεν ήμουν ψηλή αλλά ήμουν φινετσάτη και χαριτωμένη, μέχρι που ήρθα και στρουμπούλεψα και πάει και η φινέτσα, δεν ξέρω αν έμεινε τίποτα από χαριτωμενιά.
Τί έλεγα....α,ναι, λοιπόν η γιαγιά δεν ενέκρινε τις μαυριδερές κυρίες κι έλεγε ότι αυτές δεν είναι καθωσπρέπει κυρίες αφού τις έχει πιάσει ο ήλιος και ποιος ξέρει πού σουρτουκέβανε και γυρνάγανε κατά ήλιου και κατά καημάτου (δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά η γιαγιά το έλεγε όταν μιλούσε για ...όχι και τόσο κυρίες) και τις έκαψε ο ήλιος και είναι σαν ... τουρκογύφτισσες ( και εθνικιστική ρατσίστρια η γιαγιά!!). Η μαμά μου, απ'την άλλη, ούσα πολύ μοντέρνα, κάθε αρχή καλοκαιριού φρόντιζε και προμηθευόταν απ΄το φαρμακείο του Πλατυμέση τα λαδόξυδά της και καθόταν με τις ώρες στον ήλιο, να γίνει σοκολατένια, που ήταν της μόδας και η γιαγιά μου η Μόσχα πάθαινε εγκεφαλικά στη σειρά που η νύφη της γινότανε σαν αυτές που κορόιδευε κι όλο της έλεγε "μα τόσο όμορφη γιατί χαλάς το ωραίο σου το δερματάκι" κι η μάνα μου γέλαγε κι έλεγε ότι έτσι είναι η μόδα και η γιαγιά δεν ξαναμιλούσε γιατί είχε τη φήμη καλής πεθεράς και φοβόταν μη χάσει αυτόν το τίτλο αλλά, είμαι σίγουρη ότι από μέσα της δεν το ενέκρινε.
Για όλα τούτα λοιπόν κι επειδή εμένα με ξεχώριζε, ήθελε να με μεγαλώνει όπως ήθελε αυτή γιατί δεν είχε κόρη και είχε πέσει πάνω μου. Ξεκίναγε απ΄τον Μάρτη τη πλύση εγκεφάλου ή μάλλον από τέλη Φλεβάρη: "Τώρα που μπαίνει ο Μάρτης πετάξου στου Ζήσου που έχει κλωστές και πες "είπε η γιαγιά μου να μου δώσετε δυο ματσάκια,ένα κόκκινο κι ένα άσπρο" και φέρτα μου να σου φτιάξω Μάρτη να μην είσαι μαυροτσούκαλο πασχαλιάτικα."
Εγώ, πάλι, που θαύμαζα τα ηλιοκαμμένα σώματα,θεωρούσα ότι αν βάλω Μάρτη τώρα, το καλοκαίρι δεν θα μπορώ να μαυρίσω και ήμουν ανένδοτη και φώναζα κι έκλαιγα κι έλεγα ότι δεν θέλω να γίνω άσπρη σαν γριά και η γιαγιά νευρίαζε κι έλεγε "εγώ είμαι γριά??" και εγώ της έλεγα "ναι, ναι, ναι, είσαι" και η γιαγιά κοκκίνιζε απ΄τα νεύρα της κι έλεγε "κανόνισε να με συγχίσεις, να πάθω συμφόρεση" κι εγώ όταν το άκουγα αυτό έκανα πίσω γιατί είχα καταλάβει ότι το να πάθεις συμφόρεση ήταν πολύ κακό πράμα και η γιαγιά απειλούσε ότι θα το πάθει όταν έκανα αταξίες κι έβγαζα γλώσσα, που εγώ δεν έβγαζα έξω τη γλώσσα μου,γιατί μου είχαν πει ότι ήταν αγενές, αλλά η γιαγιά το έλεγε όταν της έφερνα αντίρηση.
Έτσι, τι να'κανα, πήγαινα, έπαιρνα τις κλωστές, μου έφτιαχνε ένα βραχιολάκι ασπροκόκκινο (λες από τότε να μου'χει μείνει η αντιπάθεια για το ασπροκόκκινο και γι'αυτό είμαι βάζελος??), το οποίο όταν έβγαινα απ΄το σπίτι το έβγαζα κρυφά για να με πιάσει ο ήλιος κι όταν γυρνούσα το φόραγα και τούμπαλιν!!
Και η γιαγιά έβλεπε που μαύριζα και μονολογούσε "ευτυχώς που της έβαλα τον Μάρτη, φαντάσου πόσο πιο πολύ θα μαύριζε" και επειδή ήταν και λίγο τσιγγούνα, για να μη πάει άδικα το υπόλοιπο της κλωστής, με μάθαινε κέντημα γιατί μια κοπέλα από σπίτι έπρεπε οπωσδήποτε να ξέρει σταυροβελονιά κι ανεβατό και κάθε χρόνο αγοράζαμε κλωστή και κάθε χρόνο ξεκινούσα κέντημα ασπροκόκκινο το οποίο σταματούσα γιατί το βαρυόμουνα και είχα κάμποσα κουρέλια μισοκεντημένα με ασπροκόκκινα σχέδια και ο καημός της γιαγιάς μεγάλος γιατί δεν ήμουν του κεντήματος αλλά της βόλτας !!
Γι'αυτό, να δεις, θα μου'χει μείνει από τότε κι όταν αυτή την εποχή έχει λιακάδες, την κάνω παραλία για ουζάκι και κάθομαι κόντρα στον ήλιο και το απολαμβάνω!!
Και είμαι σίγουρη, αν υπάρχει άλλη ζωή εκεί πάνω και η γιαγιά η Μόσχα με βλέπει να λιάζομαι στο λιμάνι πίνοντας ούζο,τα ασθενοφόρα του Παραδείσου θα πηγαινοέρχονται, που θα παθαίνει τα απανωτά της εγκεφαλικά!!

Άντε, καλό μήνα!!!!

Καρυδόπιτα με μέλι

H Σοφία Μούτσου και ... η Γιαγιά Κασσιανή ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια κοινή προσπάθεια να συμαζέψουν τα ασυμάζευτα .......και γράφουν μαζί την "Καρυδόπιτα με μέλι", την ολοκαίνουργια ηλεκτρονική εφημερίδα. Μια υπερπαραγωγή με ότι βάλει ο νους σας !!!

Αντε πάλι .... νέο ιστολόγιο

Ακου Καρυδόπιτα με μέλι !!!
Χάθηκαν τα σοβαρά ονόματα;